Chef’s Kiss: review van sterrenrestaurant gaat viral door bijzonder gerecht

Als iets perfect of uitmuntend is, dan wordt dat dankzij een meme ‘Chef’s Kiss’ genoemd. Maar afgelopen weekend ging een andere Chef’s Kiss viral. Reisblogger Geraldine DeRuiter zette namelijk haar review online van restaurant Bros’ (*) in het Italiaanse Lecce online. Volgens haar was het 27 gangen strijden met als hoogtepunt een gang waar citrusschuim uit de gipsafdruk van de mond van de chef gezogen moest worden.

Er zijn echt wel diners geweest waar ik na een geniaal gerecht uit pure extase heb gezegd dat ik de chef (m/v) als dank kon zoenen. Dat is dan natuurlijk puur figuurlijk. Vandaar dat ik het hele weekend heb moeten denken aan de review van Bros’ die DeRuiter op haar blog Everywhereist had geplaatst.

Gipsbek

Ik heb al eerder een artikel gemaakt over hoe killing restaurantrecensies kunnen zijn toen De Dessertclub en Brut172 er flink van langs kregen. Daar refereerde ik al aan verschillende Engelstalige reviews die een soort van mix zijn tussen vilein en doorspekt met humor. De recensie van DeRuiter leest vooral als een thriller met allerlei plottwist die een absoluut hoogtepunt bereikt met de gipsbek van de chef.

Viral

Dat is ook gelijk de reden dat het verhaal viral gang, want niemand raakte erover uitgepraat. De 27 gangen kwamen over als een soort van levend kunstwerk waar de acht gasten aan tafel vier uur lang onderdeel van waren. Volgens het gezelschap waren het vooral ook kleine hapjes die vaak niets deden denken aan een volwaardig gerecht. Online snapten weinig mensen iets van het diner en er kwamen meer mensen naar voren die een soortgelijke ervaring hadden gehad bij Bros’.

Verklaring

Door alle ophef voelde chef Floriano Pelligrino zich genoodzaakt om te reageren op de recensie, het gedoe rondom bepaalde gangen en dan in het bijzonder het gerecht met de gipsafdruk van zijn mond. De volledige reactie is op de site van Today gezet. Hij laat zich vooral lezen als een verklaring waar de chef ingaat op de dunne scheidslijn tussen het zijn van een kunstenaar en een chef.

Een van de meest fascinerende alinea’s is als volgt: “Does art have to be beautiful? Not necessary. It has to challenge you to understand. If it’s beautiful too, that’s even better. Contemporary art does not provide you with answers, but offers you great questions. Contemporary cuisine should do the same. A chef should not offer easy answers, but challenge you with interesting questions.”

Waar misschien heel veel mensen nu afhaken, maakt het mij vooral nieuwsgierig naar hoe het is om bij Bros’ in Lecce te eten.