Tijd voor een Europese erkenning van Limburgse vlaai

Het moment is daar: Nederland vraagt bij de Europese Unie een officiële streekproducterkenning aan voor Limburgse vlaai. Dat doet ons land voor Nederlands- en Belgisch Limburg en officieel heet dit een verzoek voor ‘een registratie van een beschermde geografische aanduiding’. Zoals die bijvoorbeeld ook geldt voor Parmezaanse kaas en champagne.

Toevallig of niet ben ik geboren in dé vlaaistad van Nederland: Weert. En als geboren en getogen Limburg hoort vlaai gewoon bij het leven. Als je vroeger bij je opa of oma op bezoek kwam of er was een verjaardag, dan kwam je zelfs niet weg met maar een stukje vlaai pakken. Want ‘vae hebben auch nog kroonsele’.

Limburgse vlaai

In Belgisch- en Nederlands-Limburg is de traditie van vlaaien bakken terug te leiden naar minimaal de twaalfde eeuw. De aanvraag die gepubliceerd is in de Staatscourant typeert een Limburgse vlaai als ‘een vers goudbruin gebakken ronde taart met een diameter van minimum 10 cm en maximum 30 cm. Daarbij wordt opgetekend dat het wel om een dagvers product moet gaan.

Vulling

De aanvraag beschrijft ook wat de samenstelling is van de echte Limburgse vlaai. Onder meer het gebruik van fruitvulling. Die kan bestaan uit vers, gedroogd of ingeblikt fruit zonder dat het fruit uit Limburg hoeft te komen. Het staat er als volgt: “De Limburgse vlaai bestaat uit een bodem, vulling en eventueel een toplaag. De bodem van de Limburgse vlaai is een gistdeeg, deze wordt gevuld met fruit, rijstpap, crème, griesmeelpap, verse kaas, suiker/ei-vulling of een combinatie hiervan.”